Huisarrest

Sinds Maart 2020 zijn we al gewend aan allerlei regels en beperkingen. Het gaat mij nu niet om een statement te maken maar meer om te beschrijven hoe het voelt door al de maatregelen die worden opgelegd. Natuurlijk heeft iedereen een verhaal en het mijne is zeker niet schokkend maar ik wil het toch vertellen en vooral ook opschrijven voor het moment dat we terug kijken en denken is dit echt gebeurd.

Vanaf het begin moesten we in het bejaardenhuis meer schoonmaken en dan bedoel ik niet het werk wat normaal de schoonmaaksters doen maar extra dingen. Ik zit aan de receptie in de ontvangsthal en daarom twee keer per dag ( en nog steeds) de oppervlakken die vaak aangeraakt worden ( deurklinken, lift knoppen, handrails, stoelen, bureau, telefoon etc) met hydroperoxide schoonmaken. Iedereen heeft een deel van het gebouw onder zijn hoede op de afdeling waar hij werkt. Om zeker te weten dat het niet vergeten word zijn er excel lijsten die iedere dag afgevinkt moeten woeden. Gelukkig zijn sinds kort dames aangenomen om voor mij dat extra werk te doen en ook om bezoekers te screenen en bezoeken te begeleiden.

Normaal gesproken waren onze deuren open voor iedereen en je stapten zo binnen. Dat is natuurlijk ook gelijk verandert toen dit begon want we willen zoveel mogelijk mensen buiten houden en daarom is de deur gesloten en moet iedereen aanbellen voordat je binnen gelaten word. Alle leveringen worden bij de deur gedropt en de receptie mag ze daarna verder afleveren waar ze horen. Natuurlijk pas na dat de pakketen zijn afgedaan met lysol doekjes.

Mocht je toch binnen moeten zijn zoals loodgieters, elektriciens etc dan worden ze eerst gescreend door een lijst met vragen te beantwoorden en ook de temperatuur word gemeten. Boven 37.4 kom je niet binnen, vraag me niet waarom want ik denk dat koorts temperatuur toch wel hoger ligt. Dan schoencovers aan, ziekenhuisjurk ( geen idee of het zo heet maar zijn die mooie schorten waar de sluiting aan de achterkant zit) en een veiligheidsbril.

Personeel moet zich eerst screenen aan de balie voor dat ze verder kunnen lopen naar omkleedlokaal. Iedereen moet schone kleren meebrengen en zich omkleden voor je naar werkplek gaat, ook buitenschoenen mag je niet aan dus ik heb destijds nieuwe gympen gekocht die nog nooit buiten gedragen waren. Geloof me dat ik normaal gesproken geen gympen naar het werk draag maar moet toegeven ze zitten wel lekker. Belangrijk en te niet vergeten zodra je binnen komt eerst handen wassen of desinfecteren, masker en bril op zetten. Mocht je op formulier 1 ja hebben dan gelijk naar management en negen van de tien mag je gelijk naar huis en een test boeken.

Ik had vorig jaar april een sniffle, loopneus en mocht gelijk naar huis en moest test laten doen. Test viel reuze mee ondanks alle verhalen over hoe diep ze in je neus gaan. Rob kon de volgende dag ook naar huis want hij had een ja had op de vraag is er iemand uit het gezin die getest is een ja was. We waren allebei negatief maar moesten toch verplicht tien dagen thuis zijn, zonder betaling want we hebben maar twee ziektedagen per jaar. Er was van de overheid wel iets opgezet om betaald te krijgen waar je gebruik van kon maken maar ik had al teveel gehoord van collega’s over hoe dat in zijn werk ging dus maar niet gedaan. Keuze die wij hebben gemaakt en daarom wil ik daar ook niet teveel woorden aan vuil maken. Achteraf denk ik dat het goed was dat we thuis waren, beiden ontzettend moe maar verder geen klachten. Wij hebben ons nog nooit zo gevoeld ook niet tijdens een verkoudheid of griep, vragen ons ook af wat was dit.

Ik had graag bij mijn moeder haar 80e verjaardag geweest maar deze vlucht April 2020 werd door KLM geannuleerd en ook de vlucht in September 2020. Nog geen nieuwe boeking gemaakt omdat hier in Canada al is aangegeven dat reizen niet zullen gebeuren tot zeker de zomer en ik denk dat het wel zal duren totdat iedereen gevaccineerd is.

Vaccinatie procedure hierbij het plan voor BC. Ik heb mijn 1e vaccinatie gehad op 5 Januari en die was omringd met niet vertellen aan anderen, Rob heeft zijn prik gehad gelijk met de bewoners op 20 Januari. Nu is er meer openheid over vaccinaties maar toen voor ons de eerste datum 30 December bekend werd gemaakt zeker niet. Ik heb wel getwijfeld wel of niet maar ik denk dat we in de toekomst niet kunnen reizen zonder aan te tonen dat we inenting gehad hebben en ik wil graag naar NL zodra het kan en mag.

Sinds het begin van dit Covid19 verhaal gaan we ook minder naar winkels en bestellen veel online. Amazon prime is onze beste vriend, misschien moet ik zeggen mijn ipv onze. Ondanks dat restaurants open zijn halen we eten op. Alle winkels hebben desinfecterend gel bij voordeur en masker op is verplicht. Ik weet nog dat ik vroeger dacht al die Chinezen met masker op waarom en nu hebben we allemaal een masker op.

We zijn 1 keer op bezoek geweest bij Nick en hebben 1 oudere dame die we soms zien. Wat zal ik gelukkig zijn als we weer kunnen reizen naar het buitenland of andere provincie, bezoek mogen hebben en op bezoek mogen gaan. Merk nu ook dat ik sociale contacten en feestjes mis en ook het feit dat je niet naar een concert of film mag. Ik realiseer me wel degelijk dat voor sommige mensen het erg moeilijk is wanneer je een familielid geen mooi afscheid kan geven of dat je geen groot huwelijksfeest kan hebben.

Wij hebben geluk want hier waren bijna geen gevallen tot Januari 2021 maar nu gaat het aantal rap omhoog, teveel mensen waren de beperkingen zat en hebben kerst met familie en vrienden gevierd.

NL Rob zijn moeder (93 en woont in een bejaardenhuis) is ook besmet maar ze maakt het goed en zegt steeds als Rob belt dat ze huisarrest heeft. Hier lezen wij ook de krant en wat er sinds de avondklok in NL is gestart op 23 Januari is gebeurd noem ik niet demonstreren maar molesteren.

Wij hopen dat alles weer snel normaal zal zijn maar ben bang dat het nog even gaat duren. Hopelijk keert de rust snel weer terug in NL. Voor iedereen die wij kennen waar je ook bent Spanje, België, Duitsland, Australië, Canada of Nederland: be kind, be calm and be safe.

Feestdagen tijdens Covid19

Dit jaar zijn de feestdagen anders dan andere jaren. Er net als in Nederland zijn er maatregelen genomen om Covid19 te stoppen. Nick en zijn vriendin blijven in Calgary omdat je alleen mag reizen voor noodzakelijke doelen en samen kerst en oud en nieuw vieren is niet noodzakelijk. Op 25 december is Rob vrij maar ik mag werken net als de verpleegkundige en verzorgende, natuurlijk kan ik vrij vragen maar waarom zou ik. Er zijn families met kinderen en wij zijn met zijn tweetjes en kunnen ook op 26 december een uitgebreide maaltijd eten. Andere jaren dan hadden we traditioneel kalkoen met groenten en aardappelpuree maar nu was 25 december net als andere dagen. Goed gegeten maar geen kalkoen die uren in de oven moet. Op 26 december rustig aan gedaan en ik kan eigenlijk niet zeggen waarom maar besloten om makkelijke maaltijd te eten en op 27 december uitgebreid te koken. Om 1830 belde Nick even om te babbelen en terwijl ik met hem aan de telefoon ben loopt Rob ineens rond met een pijn vertrokken gezicht en weet hij niet hoe te staan, liggen of zitten. Ik hang op met Nick en zeg dat ik hem wel op de hoogte hou want het gaat niet goed met pa. Ik bel gelijk de Health lijn en doe de persoonlijke gegevens en verzekering voor Rob door geven. Daarna geef ik de telefoon aan Rob zodat hij klachten kan vertellen. Toen de zuster vroeg mag ik weten hoeveel pijn u heeft op een schaal van 0-10 riep hij 11. Ik kon zien dat het echt niet goed ging en omdat hij vaker nierstenen heeft gehad hadden we natuurlijk al een idee wat dit kon zijn. De dame aan de telefoon zei niet veel en raden aan om zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis, de spoedeisende hulp te gaan. De rit was niet echt fijn want Rob wist niet hoe hij moest gaan zitten van de pijn plus een emmer bij houden omdat je zoveel pijn hebt dat je moet overgeven zijn niet bepaald de optimale omstandigheden om te rijden. Ik zeg zeker niet dat mijn man nooit vloekt maar durende dat 35 minuten durende ritje heb ik genoeg gehoord voor jaren, trouwens allemaal in het Engels dus we zijn nu echt ingeburgerd. Bij het ziekenhuis aangekomen zet ik Rob bij de deur af en zeg dat ik het papier werk wel doe, parkeer de auto en ga naar binnen. Dat gaat natuurlijk niet door, Lianne (met mondmasker) mag niet binnen want ik ben niet ziek dus rechtsomkeer en naar buiten. In eerste instantie besluit ik buiten op bankje te wachten maar het is donker en koud en mijn kont bevriest zo wat. Gelukkig is het bejaardenhuis waar we werken dichtbij en ik stuur ik text naar mijn manager of ik daar in de lobby mag wachten. Natuurlijk is het geen probleem dus ik naar werk en me geïnstalleerd in makkelijke stoel. Wachten is nooit leuk maar niet weten hoe het met Rob is was vervelender. Realiseer me dat wachten wat langer duurt en mijn batterij van de telefoon is bijna leeg, aan een collega om oplader gevraagd zodat ik door Rob gebeld kan worden wanneer hij klaar is. Iedereen op het werk leeft mee en kletst met me als ze me in de lobby zien. Afleiding is goed en maakt het wachten minder vervelend. Terwijl ik wacht Whatsapp ik Nederland en zit op Facebook. Rond middernacht krijg ik bericht van Rob dat hij kan worden opgehaald, hij had de optie om te blijven zodat ze volgende ochtend ct scan konden maken maar dat wilde hij niet. Pijnstillers doen hun werk en hij heeft minder pijn en slaapt veel. Na het weekend krijgt hij oproep voor ct scan die dan op Dinsdag middag gedaan word, ik kon gelukkig vrij krijgen om Rob op te halen en weg te brengen want hij mag niet rijden met de pijnstillers die hij heeft. Op woensdag krijgt hij de uitslag en huisarts heeft gelijk afspraak met ziekenhuis in Vernon gemaakt om op Donderdag 31 December om 9 uur de niersteen te verwijderen. Ik vraag vrij en gelukkig kan een collega een halve dag komen en zeg tegen manager dat ik ga ondanks dat ik niet de gehele dag vervanging heb. Zodra ik wist dat we weg moesten hondenpension gebeld maar die was niet open. Collega bericht gestuurd of zij beschikbaar was en dat was ze dus zij komt bij ons in huis gedurende de tijd dat we weg zijn. Ik had op Woensdag om 1600 mijn COVID 19 vaccinatie maar die heb ik geannuleerd want ik wilde na werk gelijk naar huis om het huis aan kant te maken voor mijn collega. Thuis gekomen alles opgeruimd en vroeg naar bed want we moeten rond half drie ’s nachts gaan rijden om op tijd in Vernon te zijn. We zijn net in onze eerste slaap en de telefoon gaat dat we niet om 9 uur maar om 7 uur in ziekenhuis moeten zijn. We veranderen onze wekker en gaan weer slapen. Om 1 uur gaat de wekker en om half twee rijden we weg. Rob rijd eerste uur en ik rijd de rest. Normaal is het 4 1/2 uur rijden naar Vernon maar dat is bij goed weer en overdag. Nu rij ik in het donker en onder winter omstandigheden. Het eerste gedeelte tot aan Kamloops is ok in Kamloops is de weg glad en daarna ligt er sneeuw tot aan Vernon zodat ik geen lijnen kan zien en het oppassen geblazen is. Afijn na 5 1/2 uur en naar mijn zin iets te hard hebben moeten rijden komen we precies om 7 uur aan.

Ook hier mag ik het ziekenhuis niet in maar gelukkig wel naar binnen om de wc te gebruiken. Daar bij koffietentje een muffin en thee genomen zodat ik even binnen kan blijven en benen kan strekken. Daarna terug naar de auto om te gaan slapen op de achterbank, kussen hadden we bij maar dekentje vergeten. Om 10 uur naar het overdekte winkelcentrum gereden zodat ik daar kan lopen, me kan warmen en naar de wc kan. Natuurlijk kennen we verschillende mensen in Vernon maar nu met Covid19 moet je in eigen bubbel blijven en wie wil er nu een “vreemde” in huis op 31 december. Om 12 uur krijg ik het telefoontje van Rob, hij is klaar en kan hem op 1 uur ophalen en of ik zijn medicijnen (pijnstillers) kan ophalen voor ik naar het ziekenhuis kom. Helaas had de uroloog goed en slecht nieuws nadat Rob uit narcose bij kwam, hij had een stemt kunnen plaatsen om de pijn te verzachten maar de niersteen zat er nog, uroloog kon er niet bij want de steen zat te hoog. Omdat niet ieder ziekenhuis apparatuur heeft om te vergruizen kon de goede man alleen proberen om de steen via plasbuis te pakken, breken en in stukken eruit te halen. Nu zijn er verschillende opties voor het vervolg traject, Rob wacht even en gaat terug naar Vernon en daar proberen ze dezelfde methode of hij gaat naar Vancouver voor de ESWL methode. Rob heeft besloten om naar Vancouver te gaan en op maandag 4 Januari belt hij met de uroloog om beslissing door te geven alles in gang te zetten. Hij kan dezelfde dag naar Williams Lake ziekenhuis om bloed te prikken, ecg en urine af te geven. De illusie word gewekt dat oproep snel kan gaan dus Rob zegt ik moet wel zeker 6 uur rijden dus hou daar rekening mee. Ik ga gewoon werken en Rob blijft thuis want alles is nog pijnlijk en oncomfortabel. Op Donderdag 7 Januari gaat Rob weer werken maar we rijden met onze eigen auto zodat hij naar huis kan wanneer het niet gaat. Kortom een kerst en oud en nieuw om niet te vergeten en Rob nog niet verlost van zijn niersteen. We hopen dat de oproep snel komt en de niersteen en de stent eruit gaan, wordt vervolgd.

Collega’s

Normaal werk ik vier dagen per week, dinsdag-vrijdag. Maar door COVID ben ik niet up to date met all mijn taken. Vanaf maart zijn er extra taken toegevoegd zoals iedereen die binnen komt, personeel, bezoekers, bedrijven scannen. Bewoners mogen geen bezoek ontvangen of begeleid bezoek 1 keer per week in aparte ruimte en dus worden er veel items afgegeven aan de balie. Wij moeten dan de items met een lysol doekje desinfecteren en daarna naar de bewoner brengen. Ook alle maaltijden die bewoners bestellen moeten door ons worden bezorgd. Voor dat jullie denken dat onze bewoners geen eten of niet genoeg eten krijgen wil ik even duidelijk maken dat het eten echt super lekker is en wij kunnen het weten want wij eten er elke dag onze lunch. Maar zoals iedereen willen de bewoners soms gewoon een hamburger of Chinees en dan bestellen ze dat en waarom ook niet. Zoals je zult begrijpen gaat er dus veel tijd zitten in andere taken dan administratieve taken, HR taken en salaris administratie. Afgelopen Maandag, 2 November was ik een extra dag komen werken om te proberen om mijn achterstand in the halen. Helaas duurde het een halve dag voordat de laptop werkte en ik kon dus alleen papieren achterstand werken op dat moment. De rest van de tijd heb ik wel wat kunnen doen maar niet meer dan een tipje van de ijsberg. Terwijl ik in een andere kantoor zat belde mijn favoriete ( dat is hoe ze haar zelf aankondigt wanneer ze belt en ik vind dat wel erg grappig) verzorgende en vroeg of ik naar de lobby kon komen. Daar aangekomen stonden er verschillende verzorgende te klappen en stond er een wasmand vol cadeautjes. Dit was allemaal geregeld om hun waardering voor mij te tonen. Moet zeggen dat het een overweldigend gevoel was maar ik reageerde op dat moment erg kalm en bedankten ze hartelijk voor de verrassing. Pas ’s avonds toen ik thuis kwam en alles uit pakten en de kaartjes las moest ik toch wel even slikken. Wat trouwens ook een leuk detail was is dat de wasmand lichtjes had dus toen we de kofferbak openende was de mand verlicht en dat maakt het wel extra feestelijk.

Wat blijkt nou, deze verrassing heeft weken voorbereiding gekost en iedereen heeft zijn best gedaan om te kopen wat ik leuk of lekker vind. Natuurlijk zat Rob in het complot en was degene die de hints heeft gegeven. Jullie begrijpen wel dat ik me enorm gewaardeerd voel door mijn collega’s en ik me schuldig voel omdat ik op een of andere manier vind dat ik gewoon mijn werk doe. Desalniettemin geniet ik van alles en wil ik een lijstje hierbij hebben omdat ik dit niet wil vergeten wat ik heb gekregen. Ons blog de plek is om deze bijzondere gebeurtenis voor een lange tijd te bewaren.

Cadeaus: Sokken, eigengemaakt en gekocht. Theelicht houders met eigen gemaakte kaarsen. Verschillende zakken met nootjes, repen witte chocolade (mijn favoriete reep), quality street snoepjes, zeevruchten chocolade, dropjes, 2 mooie glazen potten 1 met snoepjes en de andere gevuld met badzout. Badolie, douchegel, haarlak, papieren zakdoekjes, bad bombs, handlotion, bodylotion, badschuim, gezichtsmasker, manicure set, native sunmask, eigen gemaakt houten bord met een mooie tekst zie foto, himalayan salt lamp, fles witte wijn, fles salted caramel baileys want ik hou van zoet, fles Bols Blue want dat is typisch NL, dekentje voor op de bank, kristallen bonbonsschaal, twee pakken stroopwafels, duo hazelnoot pasta, eigen gemaakte fudge, Starbucks gift card, mooie theelepeltjes, eigengemaakte sjaal en twee scrunchies, handschoenen, mini anti bacteriële hand gel, grote sjaal, fancy notebook en niet te vergeten twee bedank kaartjes met hele lieve woorden van alle collega’s.

Lang verhaal in het kort ik nog nooit zoveel waardering van collega’s gevoeld als afgelopen Maandag. De jonge dame rechts onderin is de initiatiefnemer en ik ik heb een donker bruin vermoeden dat de dame links boven er ook een groot aandeel in heeft gehad.

Thanksgiving 2020

Eindelijk is het zo ver, we gaan bij Nick op bezoek. Hij woont sinds Juli 2019 in Calgary en we zijn nog nooit langs geweest, hij gelukkig wel bij ons.

Het is een lange trip van 11 uur want we nemen de toeristische route. Het weer zit mee, geen sneeuw wel wat regen en wat mist hier en daar maar over het algemeen goed te doen. We vertrokken om 6 uur en kwamen rond 19:00 aan, Alberta is 1 uur vooruit op BC. Ongeveer een trip van Woensdrecht naar zuid Italië :). Onderweg verschillende keren gestopt om te wisselen en ook mooie plekjes te bekijken. Altijd weer een goed gevoel om je kind in je armen te sluiten en eindelijk zijn huis te zien. Het is een huurhuis en nieuwbouw, super grote en mooie keuken, 3 slaapkamers en 2 1/2 badkamer. Blij dat hij ook een garage voor twee auto’s heeft zodat ze hun auto’s binnen kunnen parkeren in de winter, de winter is trouwens al begonnen op de dag dat wij vertrokken. Vrijdagavond pizza gegeten want Nick was net voor ons thuis gekomen van zijn werk, even wat gedronken en daarna op tijd na bed, het lange rijden hakt er toch in en we zijn ook geen 18 meer eh.

Op Zaterdag ochtend om 9 uur op weg naar Drumheller waar het Royal Tyrrell Museum is. Een museum dat dinosaur botten etc ten toon heeft gesteld en je door de prehistorie laat lopen. Erg interessant en weer wat geleerd, nooit te oud om te leren toch. We hebben aan de ene kant geluk want vanwege covid19 moet je kaartjes vantevoren online kopen en mogen er maar een bepaald aantal mensen in het museum met als gevolg dat het erg rustig was. Ook even rond gelopen buiten het museum en de omgeving is op zijn zachts gezegd interessant. Er zijn daar ook vlakbij dinosaurus botten gevonden. Daarna lunchen in Drumheller waar echt alles is ingesteld op de dinosaurussen. Op elke hoek van de straat zie je een bankje met een dinosaurus beeld, elk bedrijf heeft een tekening of beeld van een dinosaurus op zijn gevel of voor het bedrijf. Daarna nog even in Calgary naar Costco soort van Sligro. Het valt op dat echt iedereen en overal waar we komen een masker op heeft. natuurlijk staan er ook overal sanitizers zodat je handen kunt desinfecteren voordat je de winkel binnen gaat.

Zondag even naar Ikea en ook hier rijen mensen die buiten wachten om naar binnen te gaan. Het lijkt een lange rij maar valt mee want iedereen houdt afstand van elkaar en ook hier weer mondmaskers. Het was lang geleden dat we bij een Ikea hadden gewinkeld dus dat was wel weer genieten althans tot je bij de kassa komt want alle kleine dingen bij elkaar is toch weer een redelijk bedrag. Daarna even met hun hond Daphne naar het hondenpark en dan is het tijd om te eten en daarna natuurlijk een spelletje.

Maandag een rustige dag thuis met wat papier werk omdat we Nick zijn PR renewal samen met hem willen invullen. Onze permanent residentie verloopt elke 5 jaar en dan moet je het weer verlengen. De formulieren zijn niet moeilijk maar je moet ook je adressen en werkgevers van de laatste 5 jaar opgeven. Bij Nick is dat een redelijke lijst want die is de laatste 4 jaar 10 keer verhuisd. Gelukkig heeft moeders alle adressen en datums altijd bijgehouden. Hij heeft gelukkig zijn werkgevers zelf bijgehouden. Afijn alle formulieren zijn ingevuld en hij heeft het ook al opgestuurd en nu maar duimen dat alle documenten in orde zijn en hij over 6 maanden zijn nieuwe PR kaart ontvangt. Wij hebben onze aanvraag al eind September opgestuurd. Ik hoor sommige al denken waarom worden jullie niet Canadees, wel de kosten voor PR zijn $ 50.00 elke 5 jaar vernieuwen en Canadees worden voor altijd is $ 630.00. We hebben geen haast om Canadees te worden en met de verstuurde aanvraag hoeven we daar nu weer 5 jaar niet over na te denken. Voor Nick kan het nog tricky worden want je moet ook alle dagen en plaatsen vermelden die je niet in Canada bent en als piloot kunnen er dat veel worden.

De rest van de dag voorbereidingen voor het avondeten en deze keer geen kalkoen maar ham, die was trouwens erg lekker. Natuurlijk maken de jongelui ook stuffing en niet een pakje zoals wij oudjes dat doen. Worteltjes en aardappelpuree maken de maaltijd compleet en niet te vergeten jus. De dag ervoor had Genny al pies gebakken en die zagen er niet alleen goed uit maar waren ook niet te versmaden. Daarna een spelletje en de dag is weer om.

Dinsdagochtend op tijd opstaan om te zorgen dat we om 6 uur weer konden vertrekken. Deze keer nemen we de snelste route die 10 uur duurt. Onderweg wat sneeuw en mist. Onderweg in Kamloops gestopt bij Amsterdam restaurant voor een paar kroketjes. Helaas voelde ik me niet zo lekker en duurde de stop langer dan gepland. Tijdens deze reis niet zoveel gestopt want we wilde op tijd zijn om Bella van dierenopvangcentrum op te halen. Om 17:30 Bella opgehaald en ze had het goed gedaan voor de eerste keer 5 dagen zonder ons. Het weekend was geslaagd jammer dat je soms een vakantie nodig hebt om van je vakantie te bekomen :).

Parkeerplaats vlakbij Savona waar we even zijn gestopt om de benen te strekken.

55e verjaardag

Ik heb het gevoel dat hoe ouder je word des te minder je een verjaardag echt viert. Maar dit jaar had ik zoiets van ik zou het wel heel leuk vinden om een weekend in Vancouver met Greti door te brengen. Greti is de zus van mijn schoonzus en enige familielid van hun kant die in Canada woont.

Op Vrijdag 28 Augustus (mijn verjaardag) vrij genomen en vroeg vertrokken, de weg naar Vancouver is al mooi dus dat was al een geweldige reis. Even gestopt bij 100 Mile House bij een leuk koffietentje voor een muffin en breakfast wrap, de enige stop die ik maak om wat te kopen. De tweede en laatste stop bij Goldman Provincial Park was om even de benen te strekken en wat te eten en drinken. Deze camping is op een locatie die gelijk aan de rivier is dus voor mij de perfecte plaats voor een stop. De rit is ongeveer 550 km en duurt 6 uur zonder de stops. Ik was om 7 uur vertrokken om de spits in Vancouver te vermijden en rond 14:00 kwam ik aan in North Vancouver. Dat is geweldig want als je pech hebt en in de file komt dan kan de reis wel 9 uur duren. Even bakkie gedronken en daarna even wandelen langs de zee Spirit Trail. Had er geen idee van dat er zoveel woonboten, in dit geval noem ik het varende huizen want dat is wat het zijn ( Ocean Homes) in Vancouver waren. Leuk om te zien maar zeker niet goedkoper dan een gewoon huis. Verder rustig aan en op tijd naar bed. Voor mij een verjaardag om niet te vergeten, gereden in een mooie omgeving, gewandeld in een schitterende buurt en lekker bijgekletst met een lieve dame.

De volgende dag naar Granville Island omdat ik er nog nooit geweest was en er veel over had gehoord, dan moet je het natuurlijk gaan ontdekken. In het begin dacht ik misschien niet handig omdat ik een weekend wilde zonder teveel contacten vanwege wat er nu allemaal gaande is. Gelukkig was het helemaal niet druk zelfs erg rustig en daarom gelijk een parkeerplek in garage gevonden en zelfs voor niks omdat men de parkeerautomaat machines niet kan schoonmaken na elk gebruik.

Gewandeld langs het water en tussen alle kleine winkeltjes en één winkel vond ik wel bijzonder Broom Shop waar ze ouderwetse bezems maken. Natuurlijk waren en meer winkels die leuk waren maar deze was toch wel mijn favoriet. Er was ook een art shop met schilderijen die wel grappig waren. Onderweg van de parkeergarage naar de winkeltjes kwamen we voorbij een beton fabriek die wel erg creatief waren met hun tanks. Na al dat gewinkel gaan wij niet koken en dus sushi gehaald voor het avond eten. De dag was weer goed gevuld en erg leuk.

Op Zondag weer de Spirit trail gelopen maar een ander gedeelte, door de stad ipv langs het water en ik verbaasde me over het feit dat er op een pad door Vancouver zoveel groen is en mooie uitzichten over de oceaan.

Maandag morgen op tijd opstaan en weer richting huis gereden. Deze keer een andere route via Whistler genomen en moet zeggen het was geweldig omdat een groot gedeelte met bochtige wegen en bergen was. Een verjaardags weekend om nooit te vergeten en ook mijn eerste girls weekend ever, zeker voor herhaling vatbaar. Bijzonder om bij te kletsen met een vrouw die ik enorm waardeer en bewonder en dat ze mij dan tussendoor nog even laat zien hoe mooi Vancouver is helemaal fantastisch.

Herald Provincial Park

Tijdens het September long weekend zijn we weer even terug naar onze oude buurt geweest en hebben gekampeerd op onze favoriete plek namelijk Herald Provincial Park.

Normaal zouden we afspreken met zoveel mogelijk bekenden uit de buurt maar in deze tijd doen we dat liever even niet. Op Vrijdag op tijd vertrokken en de rit ging vlotjes dus dat was wel lekker. Kort na onze aankomst op de camping zagen we Rob zijn oud collega Dirk, het was leuk om even bij te kletsen. Rob heeft op de camping gewerkt in 2012, Dirk was er toen ook. Het was een leuke job vooral om als eerste baan te hebben. ’s avonds kwamen onze oude buren langs en ze hadden zelfs eten bij, lekkere steak, mals brood en maiskolven. Omdat we op ons nieuwe adres nog niet echt vrienden hebben gemaakt besef je hoe mooi het is om goede buren te hebben en dat het zo goed is om de oude buren weer even te zien en spreken.

Op Zaterdag de ochtend lekker rustig door gebracht en later op de middag naar Margaret Falls gelopen met vrienden waar we mee hadden afgesproken om elkaar eindelijk weer eens te ontmoeten. Onze vriendschap begon toen ze bij onze B&B kwamen als gasten en ze zeggen wel eens wie als gast hier binnen komt, komt nooit te vroeg maar altijd te laat en bij hun is dat zeker het geval geworden. Zij komen uit Calgary en de camping is voor ons beiden ( voor hun 6 uur rijden en voor ons 4.5 uur) een mooie afstand om te reizen en elkaar weer te zien. Samen eten en kletsen, het was weer als vanouds, jammer dat ze zo ver weg wonen anders zouden we elkaar vast vaker zien.

Zondag 6 september de ochtend door gebracht met Dirk en Tina die op de koffie kwamen en daarna met Lynda en Perry naar het strand geweest. Ik had nog nooit op een paddle board gestaan en dus was dit het moment om dat maar eens te proberen. Nou dat valt nog niet mee maar het was wel lachen. Op de helft van de huur periode de paddle board aan Rob gegeven zodat hij het ook kon proberen. Perry nam het ook over van Lynda en hij is een natuur talent. Wij zaten allemaal op onze knieën te peddelen maar hij stond op en was weg. Na het “vermoeiende” strand bezoek even op de camping rond gelopen en daarna wat gegeten. ’s Avonds een spelletje sequence gespeeld en helaas was de tijd die we samen door zouden brengen al weer voorbij.Maandagochtend weer op het gemak naar huis gereden met een mooie stop vlakbij Savona. Deze rustplaats is er een die we vaker bezoeken want het uitzicht is te gek. Het weekend was over voordat we er erg in hadden en normaal zouden we zeker met meer bekenden hebben afgesproken maar dat bewaren we maar voor later.